مبهوت...
وقتی دورو برم کسی نیست
احساس خوبی دارم
در تنهائی
بیشتر سرم گرم میشه
تمام لحظه های تلخ و شیرین گذشته
میآن جلو چشمات
تو هم از میون اونا
اونی رو که دوس داری انتخاب می کنی
بعد...با یادش
تنهائی رو پر میکنی
سکوت در تنهائی
نوای دل انگیز و عجیبی داره
موج این سکوت
مثه یه نسیم ملایمه
اگر حسش کنی
خودت رو فراموش می کنی
میری توی عالم امواج
موج ها تورو با خودشون می برن
و همه زیبائی هارو نشونت میدن
همه آنچه را که دوس داری
و بعد ...غرق در ابهام میشی
خدا کنه کسی که مبهوت می شه
روی لباش
خنده حک بشه
و هرگز
روی گونه هاش
اشگی نماسه...