غروب روز پنجم...
غروب روز پنجم ،
یه عالم دیگه ئی داشت .
پنجره اطاقم ،
درست رو به غروب باز میشه ،
فضای وسیعی از آسمون در مقابل این پنجره نمایونه.
تکه های ارغوانی متمایل به سرخ ابرها
در بین راه غروب
اشکال دل انگیزی دارند
خیالم اوج میگیره
میره تا اون دور دورا
شایدم دنبال تو میگرده !
ستاره تو
از اون ستاره هائیست
که هنوز هوا تاریک نشده پیدا میشه
کسی نمی دونه
اسم این ستاره چیه
نه بزرگه ، نه کوچیک
شایدم اندازه یه حبه انگور
نمیگم کجای آسمونی چون
ابرا میآن
پرده میشن
نمیذارن بدرخشی
نمیذارن که پدر شاهد
شادیه تو باشه
همیشه حال تورو
از او می پرسم
گاهی خندونه و بعضی وقتا هم
دل می سوزونه
حالا من کنار این پنجره واسادم
تو اونجا، روی دریا
میبینی ؟!
حرفای من شعره
تو این غروب زیبا ...