احساس می کنم
دنیای مجازی هم هیچ تفاوتی با دنیای واقعی نداره
حتی واقعی تره
تا همین دو سه روز پیش
یه طور دیگه ئی بودم
اما حالا
دنیای ذهنیتم حول محور آینده تو
و اینکه در چه مسیری تکامل پیدا میکنی
میگرده.
به این فکر می کنم که
چگونه باید بود
چگونه باید زیست
و چگونه باید شالوده یک زندگی پایدار
توام با سربلندی رو بنا نهاد.
آیا عشق ریشه این بناست؟
آیا ما فریب این واژه همیشه مقدس!! را نمی خوریم؟
با کمی کنجکاوی
در درون عشق
می توان دریافت که عشق
یک خواسته غیر متعارفه
وقتی به این خواسته میرسی
متعارف میشه
و دیگه عشق نیست...
پس بنیان زندگی پایدار نمی تواند بر مبنای عشق باشد.
اما
محبت، صمیمیت ،وفاداری، مهربانی
واژه هائی بالاتر از عشق هستند
اگر می تونستیم با چنین مفاهیمی
اساس زندگی رو بنا کنیم
مطمئنا
لذت همزیستی خدا گونه می شد
حرف پدر را گوش کن
قصه تکامل خودتو بر این محور استوار کن
نه بر مبنای عشق !
همسفر تو
باید دارای چنین خصایصی باشد
مقام، پول، خونه، ماشین...
این ها هیچ کس را خوشبخت نکرده است
ارزش آدمیت را جستجو کن
مهربانی را دریاب
تو خوشبختی...