نمی خواسم بنویسم
اما احساس کردم یه عالمه حرف روی دلم تلمبار شده
اینجا هم همون جائیه که گاه حرف دلمو میزنم
و تو تنها کسی هستی که از روزگار پدر خبر داری
چون برای تو می نویسم
برای کسی که
هیچوقت اونو ندیده ام
راستش یکی دوروزه که تمایلی ندارم برم سر کار
فکر می کردم جائی که هستم جائیست خالی از مسائلی که
به صورت روزمره و در جریان زندگی روانه
بیشتر به معنویات کار فکر می کردم
کمک به این و اون
رفع مشگلات مالی مشتی آدم درد مند و از پا افتاده
گفتگو، دلداری،غمخواری و راهنمائی
اینا کاری بود که روزمره جریان داشت
مهم تر از همه ایمان به کار بود
من اینجا مزدی نمیگرفتم
حقوقی نداشتم
اما سرشار از نیرو و انرژی بودم
اینگونه بودن ،از من کسی را ساخت که احساس کردم
مدیره آنجا نسبت به من حساس شده است
علت را نفهمیدم
شاید باور نمی کرد چنین موجودی هم می تواند وجود داشته باشد
و این در حالی بود که به شخص او اعتماد و ایمان خاصی داشتم
برایم سخت بود بتوانم باور کنم که شخصیتی چون او
دچار اضمحلال فکری شده باشد
او محبوبیت خاصی در بین مردم داشت و تغییر حالت او
شکست وحشتناکی در زندگیش پدید خواهد آورد ولی نمی داند.
و متاسفانه کاری از دست منه بیچاره هم بر نمیآید.
چند نفری که در این مجموعه فعالیم هر کدام بنوعی نگران وضعیت
سه هزار انسانی هستیم که چشم امیدشان به این کانون و مدیریت آنست.
مدیره اینجا همان خانمی است که قبلا هم ذکر خیری از او در همین
یادداشت ها کرده ام
و جای بسی تاسف که چه زود چهره واقعی نمایان کرد
داستانش طولانیست
چیزی نمی گویم
فقط در این اندیشه هستم که ما میدانیم تا آخرتمان لحظه ای بیش باقی نیست
چرا باید اینگونه تغییر کنیم؟
چه عاملی باعث این دگرگونیست؟
و ما از جان خود چه می خواهیم؟
در حال حاضر به سختی در آن مکان حاضر می شوم
چهره او به صورت وحشتناکی برایم تداعی می شود
مانده ام چه کنم!
آیا منهم باید بعنوان امین کسانی که امانتی نزد من دارند
ترک مسئولیت کنم یا بمانم و زجر دیدار با او را تحمل نمایم
تو بگو...چه کنم؟
شیما جان
نمیدونم برای تو بنویسم یا آنیتا !
چه فرقی داره
می خواسم بگم برای آنیتا ، این دختر همیشه شادو مهربون
نگران شدم
خبر تلخی بود
کلمات تو در یاداشتی که گذاشته بودی منو وادار کرد برم پیش آنی
اونجا سیاهپوش بود
و سکوت
هق هق آنیتا رو شنیدم
خودمم باهاش گریستم
ولی چه باید کرد
به قول تو زندگی همینه دیگه...
چیزی برای گفتن ندارم
برای آنیتا و خانوادش صبر و شکیبائی آرزو می کنم
ما هم خودمون رو در غم اونا شریک میدونیم
روحش شاد باشه.
آنی....پدر کجاست؟....اعصابم خرده دیگه...
اینو تو نوشته بودی
در پاسخ به کامنت آنیتا
من همه هول و هراس تورو توی این چند کلمه بخوبی درک کردم
باور نمیکنی ولی
بی اختیار در حال گریستنم
گاهی اشگ ها زیبا هستند
زیبائی اشگ هنگامیست که عمیقا احساسی رو درک کنی
و من...
میفهمم !
تورا می شناسم
مثل زلالی که میریزد بر روی کلماتم
شیما
شیما جان
شیمای عزیزم
پدر برگشت
دعای تو بود
و دل سوخته ای که به هنگام قنوت یادی از ما می کرد
نمی گویم کجا بودم
نمی خواهم بدانی
من هر جا باشم بدون تو نیستم
حتی لحظه ای ، ثانیه ای...
دلم پیش تو بود، درست مانند یک پدر
دلم برایت تنگ شده بود ، درست مانند یک پدر
و من متعجب و شگفت!
چگونه ممکن است چنین احساسی داشت؟
من که تورا ندیده ام
من فقط اسمت را می دانم و با روح تو در ارتباطم
آیا همین کافی نیست؟
میبینی!! ارتباط روحی واقعی تر از ارتباط جسم است
خیلی ها از من می پرسند که این عکس کیست؟
او کیست که همیشه همراه توست؟
او کیست که گاه و بیگاه بجان میگیری و می بوسیش؟
تا کنون به هیچکس نگفته ام تو کیستی
فقط بتو می گویم
تو عزیز ترین وجودی هستی که دلشوره هایت را حس کردم
دلشوره برای پدر
پدری که تنها پنج روز نبود
حتی این حس را نتوانستم از بچه های خودم داشته باشم
تو همان ستاره ای هستی که گفتی
یادت هست؟
عین کلامت را اینجا می نویسم:
پدر وقتی اشکهایت را پاک کردی به ستاره ها نگاه کن.
من به ستاره سپرده ام که امشب محبت یک دختر را به چشمان یک پدر برساند...
نگاه کن شاید من را دیدی
و من از آنشب ، هر شب تورا دیده ام
دو سالی می شود
انگار همین دیروز بود
روزیکه اشگهایمان یکی شد
هنوز هم یکیست
و جاری دربستر خاطرات
این دو بیت برای توست
به کسی نمیدهم
یادگار از پدر داشته باش
پدری که تورا بسیار دوست میداشت
تو، تو یک لحظه برام یه حسرتی
لحظه ای دیگه برام موهبتی
من اسیر حسرت و موهبتم
تو فراتراز کلامی،تو خود معرفتی
نمی شد ساکت بمونم
دلم پر می کشید که امشب برم نجف
یادم افتاد که پارسال عید تو میخواستی بری اونجا
اول رفتین مشهد
بعدش برگشتین و قسمت نشد بری کربلا
اما من چون بی خبر بودم همش تورو توی کربلا می جستم
یادمه لحظه های خیالمو برات می نوشتم
هروقت این نوشته رو می خونم منقلب می شم
نمیدونم چرا !
دوس دارم امشب که شب احیاست با همین نوشته برم نجف
با همن کلمات احیا بگیرم
یاد آوریش منو آروم می کنه
سومین روز از فروردین 86
تو هم بخون
...
در انتهای سومین شب بود
که صدای آشنائی
فضای تنهائی ام را شکافت
و بر عمق قلبم نشست .
پدر ! من آمدم ...
صدایش زیبا بود
مثل یک موسیقی !
مثل بارونی که توی صحرا می باره !
مثل اشگی که بی مهآبا جاری میشه !
مثل همون ستاره ایکه همیشه
از پشت پنجره اتاقم پیداست !
پرنده مهاجر پدر ،
به خانه بر گشته
تا برای هجرت دیگری آماده شود
این بار
او از کنار فرات می گذرد
تا به دشت عشق برسد
این بار
نمازش را
در کنار نهر علقمه خواهد خواند
این بار
در کوچه های تنگ و تاریک نجف
پرسه خواهد زد
تا بشنود صدای گریه آن یتیمی را
که در فراق مولایش
بهت زده
آسمان گنبد طلائی را
میکاود.
اگر به نجف رفتی
اگر خانه علی (ع) را یافتی
سلام من را به فاطمه (س) برسان
و بر سر چاه بگو
پدر چشم به راهست
او روی قول شما حساب باز کرده
مبادا حسابش را مسدود کنید
مبادا محلش نگذارید
پدر بدون شما میمیرد
و اگر تا این لحظه زنده مانده
عشق شماست
عشق مادر است
پدر ضعیف ترین فرزند فاطمه (س) است
یادت باشد
اگر نتوانستی حرف هایم را به آنها بگوئی
نگاهت را به نخلستان نجف برگردان
با نخل ها حرف بزن
آنها میتوانند صدای پدر را به علی (ع)و فاطمه (س) برسانند.
چون تشنه ای غریب
در این کویر سرخ
له له میخانه می زنم
می بینمش به چشم
می خوانمش به جان
او در سراب و
من اینجا ،
چه خوش خیال !
با یک ترانه همیشه چو نی
ناله می زنم
بگذار لحظه لحظه
بگذرد این عمر بی ثمر
از این ببعد ،
حرف های دلم را
چون سایه
با دل دیوار می زنم...از صبح چهار شنبه احساس کردم گلوم درد می کنه
اعتنا نکردم و به قرقره آب نمک اکتفا نمودم
تو دیگه خوب میدونی که پدر
تموم دلخوشیش به همین شبای جمعه و
رفتن زیارته
خیلی وقته که دلخوشی دنیا ازم گرفته شده
تموم هفته که به کار مشغولم و خسته
می مونه فقط شب جمعه
وراه سفری کوتاه تا سحر
دو ساعتی توی حرم و التجاه
این همه ی زندگیه پدره
درجه گذاشتم 39 بود
دو درجه تب منو داشت کلافه می کرد
از زیارت گذشتم
انگار که از جونم گذشتم
بیشتر استراحت کردم
الانه ساعت 10 صبح روز جمعه است
تازه پا شدم
حالم خیلی بهتره
فقط ضعف دارم
دلم برات تنگ شده
هنوز نتونستم بیآم اونجا ببینم چیکار میکنی
خدا کنه دیگه باهام قهر نباشی
دیدی وقتی قهر کنی مریض می شم!
اصلا نمی تونم بنویسم
مواظب سلامتیت باش
به خدا می سپارمت...
نمیدونم چی باید بگم !
همه انرژیمو شماها ازبین بردین
و این انصاف نبود
حداقل تو میدونستی من چمه
میدونسی در چه فضائی به سر می برم
نادیده بهت اعتماد پیدا کردم
احساسی داشتم که اونو عنایت خداوند می دونسم
باورم نمیشه که زندگی اینقده مشگل باشه
هیچ دلیلی برای دلتنگی خودم ندارم
امروز نتونستم در محل کارم بمونم
زدم بیرون
با خودم خلوت کردم
چیزی حدود پنج ساعت با خودم کلنجار رفتم
اصلا تحمل ارتباط با هیشکی رو نداشتم
اومدم توی پارک...
خسته شده بودم
یه جائی نشستم
منظره خیلی جالبی بود
در مقابلم طبیعت نقاشی شده بود
تک و تنها به این منظره خیره شده بودم
هرچی از ذهنم میگذشت توی این طبیعت دیده می شد
اینجا هم باد می آمد
اما نه تند ،ملایم بود
خیلی تاثیر داشت
از اون دخمه خیلی بهتر بود
عکستو از کیف بقلی ام در آوردم
همونی که همیشه همراهمه
موهاتو نوازش کردم
صورتتو با دستم لمس کردم
بعدم بوسیدمش
گذاشتم همونجا رو قلبم
یادمه یکی دو هفته پیش پرستو زنگ زده بود
گفتم بگید نیست
حاضر نشدم با بچه ام حرف بزنم
و حرف نزدم
برای ثمره خیلی دلم می سوزه
اما وقتی احساس کردم نا متعادل شده
اجبارا بهش دروغ گفتم
هیشکی نبود کمکم کنه
تنها تو بودی که می تونستم روی افکارت و عاقل بودنت حساب کنم
با اینکه از حسادت طبیعی تو اطلاع داشتم اما دچار تردید بودم که
بنویسم یا نه
اگر اشتیاق تورو حس نکرده بودم نمی نوشتم
نمی دونستم برات بحران روحی بوجود میآره
بیشتر فکر می کردم بهم راه و چاره نشون میدی
تو برام همیشه با ارزش بودی
دوس داشتم از حال و روزگارم با خبر بشی
در واقع تو تنها کسی بودی که باهات راحت بودم
تو تنها کسی بودی که دلم برات نمی سوخت بلکه
به داشتن تو افتخار می کردم
نوشته ها و افکار تو برام دلچسب بود
باهات همیشه همآهنگی داشتم
دلم برات شور می زد
نگران نگرانی هات بودم
کدوم شب رو سراغ داری که بهت سر نزده باشم؟
شدم پدری که خودمو فراموش کردم و به تو
وابسته شدم
دیگه اونقده دل نازک شدم که حتی احساس یه ذره تغییر در
روحیه تو منو آزار میداد چه برسه به اینکه کلا تغییر روحیه بدی
گاهی از وبلگ نویسی خجالت می کشیدم
اما اینجا یه خونه ی آرومی بود
فقط تو بودی و تو
بنابر این چون محصور بود زیاد به خجالتش فکر نمی کردم
اینجا من بودم و دخترم
تنها دختری که فکر می کردم همیشه با منه
نسبت به تو احساس مسئولیت می کردم
توی مناجاتم اول تو بودی
توی قنوتم اول تو بودی
تو دعاهام اول تو حضور داشتی
اگر رابطه من با تو یک ماجرای عاشقانه کشکی بود زیاد دلم نمی سوخت
اما من و تو به عاطفه واقعی یک پدر و فرزند رسیده بودیم
من همیشه فکر می کردم سعید به من میگه چیکار کنم
شاید این مطلب در تمام نوشته هام ملموس باشه
بگذریم...
آمدم و نوشته ات را در وبلاگت خوندم
اما دستم نمیرفت چیزی بنویسم
و ننوشتم
فکر کردم بیآیم اینجا با تو حرف بزنم بهتره
چه نوشته هایت راتعطیل کنی یا نکنی
هر از گاهی برات میل می زنم
شاید هم اگر بنویسی منهم بنویسم
فکر نمی کنم بتونم از تو جدا بشم
هیچوقت ، هیچوقت
اما دلم از تو گرفته
شاید فرداشب و در ادامه زیارت هایم تحولی تازه پیش بیآد
که اگر آمد باز هم برایت می نویسم
اشگ مهتاب همیشه با طراوت خواهد بود
فقط برای تو...