عشق و نفرت
هیشکی مثه تو
نمیدونه من کجام
چیکار می کنم
کجا میرم ، کجا میآم
با کی حرف میزنم ، با کی نمیزنم
تازه ...چه بهتر که فقط تو بدونی
بقیه مثه عروسکای خیمه شب بازی اند
یه سر نخ شون دسه کسی دیگه ست
آخ که اگه الانه اینجا بودی
چه نیروئی پیدا می کردم
اونوقت میتونستم با این انرژی
اتم رو هم بشکافم
برم توش ببینم اونجا چه خبره
که اینقدر سرش بحث و گفتگوست !
راسی تو میدونستی قدرت عشق چقدره؟
اگه عشق ، عشق باشه قدرتش فراتر ازبمب اتمه
اما اگه عشق الکی باشه
حاصلش نفرته
نفرتی که تورو از عشق دور میکنه
کسی هم که با نفرت زندگی میکنه
یه خونه جهنمی برا خودش میسازه و اون تو میلوله
این عکسی که میبینی واقعیه
نتیجه یه عشقه
عشقی فراتر از دنیای اجسام
عشقی که هنوز طراوت و نسیمش
از توی قاب خاطرات
فضای دلمو عطر آگین میکنه
وقتی بهش نیگا می کنم
احساس می کنم
یه لحظه ثابت مونده
نتونسته بگذره مثه بقیه لحظه ها...
قدرت عشق میتونه زمان رو هم نگه داره
این تصویر، ثابت مونده تا پدر در عشقش ثابت قدم باشه
کاش میتونستم برات بگم
چه احساسی دارم
کاش هیچوقت حرفی از نفرت نمیزدی
نفرت بوی جدائی می دهد
و جدائی یعنی پاره پاره شدن...
دوباره
یه باز نگری کو چولو
حال و حسم رو عوض کرد
برات گفتم که
چند روزیه خیلی هوائی شده ام
توی دنیا یه نقطه هست
که همه هوش و حواسم به اون نقطه متمرکزه
فکر نمی کنم هیچ عاشقی
حتی مجنون هم
مثه پدر
اینقدر سر گردون و بیقرار باشه
دلم پر می کشه
میره میره تا اون دور دورا
اونجا یه دهکده ساکت و آرومیه
دشت سر سبزه
توی جنگل ، درختائی به قدمت تاریخ هست
کنار رود خونه اش
آب بی صدا جاریست
وقتی بارون میگیره
تو هم بارونی میشی
وقتی صدای هق هقت بلند میشه
به اندازه صدای رعد انعکاس داره
همه دشت
زیر پوشش برق نگاهت
میدرخشه
اونجا ، اون دور دورا
خیلی بالاتر از خیال
دلم اسیرشده
کاش میدونست توی این اسارت چه حالی دارم
کاش میدونست برا چی مینویسم
یه بار دیگه این دفترچه سیاه نوشته هامو مرور کردم
چه لحظه هائی گذشته !
همه در تنهائی
بدون او
و او هرگز نتونست بفهمه پدر برای او
تا ژرفای عمیق ترین آرزو ها
سفر کرد
و همیشه تنها بود...
کال
لحظه های دلتنگیه تو
یه سایه داشت
افتاده بود روی قصه من
و عجیبه که
سایه به سایه
آروم آروم با هم می رفتن
کجا ؟
نمیدانم !
نوشته های تو منو می بره توی عالمی
که مدام
ازش فرار می کنم
اما همیشه سایه وار
دنبالم میآد و رهام نمی کنه !
اتاقی که گفتی
شبیه اتاقیست
که اینجا و هر لحظه
مملو از امواج یاد ها و خاطره هاست
دیوار ذهنیتم
تماما با عکس هایش
تزئین شده
گاه سفری هر چند کوتاه
اما تا عمق احساس را
با او هستم
و این تنها زمان با او بودنست
به طور عجیبی احساس تو را میفهمم
لحظه های تو
همان لحظه های منه
مقصد یکیسیت ، رسیدن
تو خواهی رسید
روزی که میرسی
من هنوز نرسیده ام
و کالم...
زلزله
یه تکونه محکم ولی آروم بود
یه خرده ترسیده بودم
ولی اولین چیزی که ذهنمو به خودش مشغول کرد
مرکز زلزله
و مردمی که اونجا زندگی میکردن بود
دعا کردم
کسی طوری نشه
یکی دو ساعت بعد
وقتی رادیو خبر داد که اتفاق خاصی نیفتاده
خدا رو شکر کردم
و احساس کردم خیلی مهربونه
خیلی وقت ها پیش میآد
که خدا جواب تورو میده
و یه احساس عجیب و باور نکردنی
برات پیش میآد
که با همه احساس ها فرق داره
کاش چنین احساسی
نصیب همه بشه
اما خدا نکنه دلشوره کسی رو داشته باشی
خیلی سخته
مخصوصا برای کسی که
هیچ دسترسی به جائی نداره
و چشماش
منتظر باز شدن
یه پنجره مجازیه
اگر خواستی خودت رو بشناسی
چنین مواقعی بشناس
پدر همیشه
با همین دلشوره ها
زندگی کرده
و دیگه براش عادت شده
برای همینه که
وقتی همه فرار می کنن
او نگاه می کنه
و وقتی هم
نگاهش میکنن
آب میشه
میره زیر خاک...
نقش تنهائی
وقتی حرف تنهائی رو می زنی
تا انتهای غم
افسرده می شم
دیگه دستم برای نوشتن سست می شه
فکرم برای رهائی
از این قفس
ساکن می مونه
و دوباره
فضای خفه کننده ای
روحم رو احاطه می کنه
نمی دانم چرا !
شاید
بیش از تو تنهایم
بیش از تو مهجور
چند روزیست که هوائی شده ام
فکرش ، دس از سرم بر نمی دارد
اوست که دنیای مرا می سازد
دنیائی
غیر قابل توصیف
تلاش کردم فراموشش کنم
اما نشد
و نمی شود
او ، همه هستی من است
بدون او
پاره پاره ام و هستم
تنها یادگار او ،
چهره ایست ، امانت نزد من
آن را به من داد و رفت...
و این چهره
مرا می کشاند
به هر جائی که خاطر خواه اوست
و من
چون اسیری زخمی از هجر
در پی او نالان
تا انتها
در قفس تنهائی میمانم و می میرم...
هرگز برایش ننوشتم
نامه های من
همیشه سفید بود
در کنار سفیدی ها
نقشی از او،
چهره نامه ام را شکل می داد
او
نقش را بیش از نوشته می فهمید
آنقدر فهمید
تا من نقاش شدم
چهره اش را می کشیدم
و برای دلم می فرستادم
هنوز هم می کشم
هنوز هم میفرستم
میدانم که نیست
میدانم که نمی داند
من با رویایش زنده ام
شاید
این سنگین ترین نوع تنهائیست
برای چون منی که
صادقانه دوستش داشتم
و اگر او بداند
رنگ زندگی
خاکستری می شود...
رویا
غرق بودم توی کارای جاری روزانه...
بطور ناگهانی
دستامو گذاشتم زیر چونه ام
وبه روبروم خیره شدم
انگار کسی یا چیزی منو مجبور به اینکار کرد
دیگه توی این دنیا نبودم
هر اتفاقی هم اگر می افتاد
نمی فهمیدم
لحظات خوبی بود
انگار کسی قصه می گفت
انگار کسی زمزمه می کرد
و من مجذوب صحنه های ناشی از رویاهام شده بودم
نفهمیدم چگونه گذشت
اما
خودمو جائی احساس کردم که بوی تورو داشت
یه جائی که شبیه جا نبود
یه فضای وسیع
پر از عطرمهر
و دنیائی زلال از پاکی
تورا دیدم
پای کوبان میدویدی ،
می خندیدی ،
می درخشیدی .
من تورا در حال عبادت دیدم
هنگامی که
کبوتری
پر پرواز نداشت
و تو برایش سجاده پهن می کردی
و من موری را دیدم
هنگامی که دعا می کردی
آمین می گفت.
رویای من تورا با خود برد
آنجا که
فقط او بود و بس
تورا به او سپردم
و بازگشتم
تا هجرتی دیگر آغاز شود...
قطره
خیلی خسته بودم
نمی دونم چرا !
احساس کردم دلم میخواد برگردم
برگردم به اون زمان ها
زمانی که دنیا و آداماش
یه جور دیگه بودن.
قالب سفر آماده بود
نقش هم مهیا
و من یکباره
خود را آنجا یافتم .
تو نیز آنجا بودی
روی آن سکو
با عروسکی در کنارت
چشمانت برق عجیبی داشت
و من حیران
به هوای عروسکت
آرام ، آرام به تو نزدیک شدم.
من عروسک ها را خیلی دوس دارم
اما تو را بیشتر
عروسک ها روح ندارن
اما تو داری
عروسک ها بی احساسن
اما تو حس میکنی ،
میفهمی ، میدانی .
گاه چنان دلم برایت تنگ می شود
که تا اوج ابر ها
میدوم
و با باران می چکم
روی همان سکو
سکوئی که تو نشسته ای...
میبینی !
پدر، تنها یک قطره است
قطره ای که
گاه روی گونه ات می چکد
گاه روی سکو...