من و تو

من و تو ، درخت و بارون

من بهارم تو زمین

من زمینم تو درخت

من درختم تو بهار

ناز انگشتای بارونه تو، باغم می کنه

میون جنگلا ، تاقم می کنه.

تو بزرگی مثه ِ شب.

اگه مهتاب باشه یا نه

تو بزرگی مثه ِ شب.

خود ِ مهتابی تو اصلاً،

خود ِ مهتابی تو.

تازه ، وقتی بره مهتاب و هنوز ،

شب ِ تنها

باید

راه ِ  دوری رو بره تا دم  ِ دروازه ی روز

مثه ِ شب گود و بزرگی

مثه ِ شب.

تازه ، روزم که بیاد

تو تمیزی مثه ِ شبنم

مثه ِ صبح

تو مثه ِ مخمل ِ ابری

مث ِ بوی علفی

مث ِ اون ململ ِ مه نازکی ،

اون ململ ِ مه ،

که رو عطر ِ علفا ، مثل ِ بلاتکلیفی

هاج و واج مونده مردد

میون موندن و رفتن

میون ِ مرگ و حیات.

مثه ِ برفایی تو،

تازه آبم که بشن برفا و عریون بشه کوه

مثه ِ اون قله ی مغرور و بلندی

که به ابرای ِ سیاهی و به بادای ِ بدی می خندی ...

من بهارم تو زمین

من زمینم تو درخت

من درختم تو بهار

ناز انگشتای بارون تو، باغم می کنه

میون جنگلا تاقم می کنه.

( احمد شاملو )