کعبه آمال
وقتی که نیستی
مثه بچه ها بهونه میگیرم
انگار
یه چیزی رو گم کرده باشم
حال و حوصله ندارم
و از من بعیده که
چنین حالتی رو احساس کنم.
بعد
از خودم می پرسم
چرا ؟
و نمیتونم جوابشو پیدا کنم .
خب گاهی هم، دلم ،خیلی تنگ میشه
شایدم اینا از دلتنگیه
اما
صدات که بهم میرسه
دلم باز میشه
انگار نه انگار که، دلم گرفته بود.
ای که دور از من ، در یاد منی
کاش می دانستی !
آرزو های منی
قلب من شاد ز شادی هایت
دلم افسرده ز اندوه همه غم هایت
قبله ام خانه توست
خانه ات قلب من است
من در این خانه تورا می جویم
من در این خانه ، تورا می بینم
بشنو آوای دلم را هردم
توهمان کعبه آمال منی
من و تو
من و تو ، درخت و بارون
من بهارم تو زمین
من زمینم تو درخت
من درختم تو بهار
ناز انگشتای بارونه تو، باغم می کنه
میون جنگلا ، تاقم می کنه.
تو بزرگی مثه ِ شب.
اگه مهتاب باشه یا نه
تو بزرگی مثه ِ شب.
خود ِ مهتابی تو اصلاً،
خود ِ مهتابی تو.
تازه ، وقتی بره مهتاب و هنوز ،
شب ِ تنها
باید
راه ِ دوری رو بره تا دم ِ دروازه ی روز
مثه ِ شب گود و بزرگی
مثه ِ شب.
تازه ، روزم که بیاد
تو تمیزی مثه ِ شبنم
مثه ِ صبح
تو مثه ِ مخمل ِ ابری
مث ِ بوی علفی
مث ِ اون ململ ِ مه نازکی ،
اون ململ ِ مه ،
که رو عطر ِ علفا ، مثل ِ بلاتکلیفی
هاج و واج مونده مردد
میون موندن و رفتن
میون ِ مرگ و حیات.
مثه ِ برفایی تو،
تازه آبم که بشن برفا و عریون بشه کوه
مثه ِ اون قله ی مغرور و بلندی
که به ابرای ِ سیاهی و به بادای ِ بدی می خندی ...
من بهارم تو زمین
من زمینم تو درخت
من درختم تو بهار
ناز انگشتای بارون تو، باغم می کنه
میون جنگلا تاقم می کنه.
مناجات
دیدم، نمیتونم هیچی بگم !
گاهی بغض ها ،
نمیزارن زبون باز بشه !
نمیزارن آدم حرفشو بزنه !
آمدم پیش تو ،
یه بار دیگه مناجات تورو گوش دادم ،
حرفائی که با خدا میزدی ،
چقدر ساده بود ،
چقدر بی تکلف !
اصلا خدا سادگی رو بیشتر دوس داره
تا حرفای قلمبه سلمبه رو !!
من باید از تو یاد بگیرم
تا بتونم با خدا حرف بزنم
راستش ؛
بلد نیستم ؛
می ترسم یه چیزی بگم
ناراحت بشه !
آخه منکه مثه تو معرفت ندارم .
نیگا به الانم نکن ،
اون موقع ها ،
وقتی که شور جوونی بود ،
خب نمی فهمیدم ،
کسی نبود بهم بگه
زندگی باهام چه خواهد کرد .
حالا ؛
کلمه به کلمه ؛
مناجات تو رو می خونم
و اونو تکرار می کنم
شاید خدا
از زبون تو
پدر رو ببخشه...
نقش تو
باز کن پنجره را
من تو را خواهم برد
به سر رود خروشان حیات ،
آب این رود به سر چشمه نمی گردد باز،
بهتر آن است که غفلت نکنیم از آغاز .
باز کن پنجره را !
صبح دمید !
چه شبی بود و چه فرخنده شبی .
آن شب دور که چون خواب خوش از دیده پرید.
کودک قلب من این قصه شاد آور نغز ،
از لبان تو شنید :
زندگی رویا نیست .
زندگی زیبایی ست .
می توان ،
بر درختی تهی از بار ، زدن پیوندی .
می توان در دل این مزرعه خشک و تهی بذری ریخت .
می توان ،
از میان فاصله ها را برداشت .
دل من با دل تو ،
هر دو بیزار از این فاصله هاست .
قصه شیرینی ست .
کودک چشم من از قصه تو می خوابد .
قصه نغز تو از غصه تهی ست.
باز هم قصه بگو ،
تا به آرامش دل ،
سر به دامان تو بگذارم و در خواب روم .
وای ، باران؛
باران؛
شیشه پنجره را باران شست .
از دل من اما ،
چه کسی نقش تو را خواهد شست ؟
(حمید مصدق)
بی تو مردم...
آرزو می کردم ،
که تو خواننده شعرم باشی .
راستی شعر مرا می خوانی؟
نه ! دریغا هرگز ،
باورم نیست که خواننده شعرم باشی .
کاشکی شعر مرا می خواندی !
بی تو سرگردانتر ، از پژواکم
در کوه
گرد بادی در دشت ،
برگ پاییزی ، در پنجه باد .
بی تو ، سرگردانتر ،
از نسیم سحرم
از نسیم ِ سحر ِ بی سامان
بی تو ؛ اشکم ،
دردم ،
آهم .
آشیان برده ز یاد
مرغ در مانده به شب گمراهم .
بی تو خاکستر سردم ، خاموش ،
نتپد دیگر در سینه من ، دل با شوق ،
نه مرا بر لب ، بانگ شادی ،
نه خروش
بی تو درد و دهشت
هر زمان می دردم
بی تو احساس من از زندگی بی بنیاد ،
و اندر این دوره بیداد گری ها هر دم
کاستن ،
کاهیدن ،
کاهش جانم ،
کم
کم .
چه کسی خواهد دید ،
مُردنم را با تو؟
بی تو مُردم ، مُردم .
حمید مصدق
باور
میدونی !
هیچی برام عجیب نیست .
شایدم علت و معلول رو میشناسم
شایدم نه...!
اما به یه باور رسیده ام
احساس می کنم کسی یا چیزی مراقب ماست.
مارو از زشتی ها بر حذر میداره
مارو از گناه دور می کنه
به شکلی ارتباط دهنده عاطفه هاست
و اگر عواطف همسو باشن
زندگی به اوج کمالش نزدیک تر میشه
...
نمیدونم چگونه میشه آدما رو شناخت
اما خودمو که میشناسم
من که ضعف های خودمو بهتر از هر کسی میدونم
خب چه اشکالی داره اول خودمو اصلاح کنم ؟
وقتی به این مسائل فکر می کنم
احساس مراقبتی هم بهم دست میده
و میفهمم ،اونیکه منو آورده
خودشم مراقبمه
فکر نکن همه چی دست خودته
باور کن اینگونه نیست
یه چیزائی هم هست که دست اون بالائیه
هر تغییر یا تحولی که برامون پیش میآد
اگر خوب باشد ،خواست خداست
و اگر بد باشد ،نتیجه هوای نفس ماست
اگه ما به آنچه که او می خواهد اعتنا نکنیم
به علت ناسپاسی
دچار بحرانهای شدید وسخت زندگی میشیم
تو در حال گذر از سخت ترین مرحله هستی
کمتر کسی میتونه از این گذر سالم بگذره
اما اونائیکه تونستن بگذرن
همونائی هستن که خدا مراقبه شونه
همونائی که به خواست خدا احترام میگذارن
همونائی که ناسپاسی نمی کنن
من اطمینان دارم دعای پدر و مادر همراهته
چه اگر دعای آنها نبود
خدائی نبود که تورو دوست داشته باشه
خدائی نبود که
در سخت ترین شرائط دست تورو بگیره
تو شاید یکی از بهترین بندگان او هستی
هرچه هستی
از من
بسیار بهتری
باور کن...
آرزو
دلم برای کسی تنگ است
که همچو کودک معصومی
دلش برای دلم می سوخت
و مهربانی را
نثار من می کرد.
نمی دونم ای نوشته رو کجا دیدم
ولی وقتی خوندمش
فقط تو بودی که یادت افتادم
توی این دنیای بی معرفت
یه موقع می رسه
که فقط یکی میتونه آرومت کنه
و اون یکی
همونیه که توی آرزوهات بوده
آرزو ها هم
دنیای خودشونو دارن
دنیای آرزوی من
با آرزو های تو
خیلی فرق داره
فرقشم اینه که من بهش رسیده ام
اما تورو نمی دونم
ایشالا به همه آرزوهات برسی .