شبیه تو...
تو شبیه همه بودی
هیشکی شکل تو نبود
همه جا ، اینجا و اونجا
کوچه های تنگ و باریک
تو محله های تاریک
تو خیابون
زیر سایه ی درختا
کوچه باغا
حتی توی قصه لیلی و مجنون
تو شبیه لیلی بودی
اما لیلی هم شبیه تو نبود
توی دریاها میگن یه ماهی هست که
خوشگله ، شکل توئه
اما اون ماهی خوشگلم شبیه تو نبود
توی آسمونا هم ستاره ایست
که همه میشناسنش
اون ستاره
از همه ستاره ها بزرگتره
ولی با اون همه اشتهار شبیه تو نبود
توی قصه ها ، یه قصه ست
توی اون قصه
یه دختریست میگن
دختر شاه پریونه
اما اون دختر شاه پریونم
با تمومه قصه هاش
هرچی که بود ، بود
ولی مثل تو نبود
توی شهر اصفهون
تو چار باغش گشتمو گشتم
حتی تو نقش و نگارا
تو مسیر جویبارا
یه چیزائی بود ولی
چیزی شبیه تو نبود
دل لرزونمو بردم
بالای مناری که میجنبه اما
اون بالا
هیچ دل لرزونی نبود
تموم دنیارو گشتم
تموم کوچه و پس کوجه های دنیارو دیدم
همه آدمای مهربونو دیدم
تو شبیه همه بودی
ولی هیشکی ،جز خودت
شبیه قلب تو نبود...
رویا...
اگه قلبت مال من بود
با خودم می بردمت تو قصر رویام
روی تخت قصه هام
یه جائی دنج پیدا می کردم
می نشوندمت همونجا و
می شسم و همش نیگات می کردم...
اگه پرواز دلت بسوی من بود
زیر بالهای ظریفت
سایه بونی
مثه یه کلبه می ساختم
دیوارشو رنگ می کردم
زمینو جارو می کردم
اونجارو برای تو
با هر چی عشقه
فرش می کردم...
نمیدونم که کجائی
نمیدونم که دلت برای من
تنگ شده یانه
نمی دونم که هنوز
دوسم داری یا که توی
حجب و حیائی
ولی کار من ازین حرفا گذشته
من فقط تورو دارم
تورو می خوام
بی تو
دل پدر شکسته...
نقش عشق...
دیشب
تولد شادی بود
وقتی بدنیا اومد شش ماهش تموم نشده بود
هیچ امیدی به زنده موندنش نداشتم
به خاطر همینم
نگاهش نمی کردم چون می ترسیدم مهرش به دلم بشینه
و بعد اگرزنده نمونه خیلی زجر بکشم
اونو توی دستگاه انکوباتورگذاشته بودن
بچه هائی که با او توی اون اتاق مخصوص
نگهداری می شدن یکی یکی تلف می شدن
اما او زنده موند
24 سالشه و لیسانس مترجمی زبان فرانسه را داره
اونو گذاشتم توی یکی دو پست گذشته (نامه ۳ )
همون دختری که داره نامه مینویسه
اون تابلو یه نقاشیه
از ایمان ملکی
من فقط صورت اونو توی نقاشی گذاشتم
وقتی به عنوان هدیه تولدش اونو بهش دادم
مات مونده بود
باورش نمی شد
قاب عکسشو توی بغلش گرفته بود و به همه نشون میداد
جات اینجا سبز بود
کاش می تونستم یه چهره هم از تو
به تو هدیه کنم
چهره های ترسیمی من
چهره نیست
عشقه...
افطاری دیگر...
حد اقل خودم میدونم برای کی مینویسم
شاید شبیه تو باشه
شاید شبیه خودم
هرچه هست ، تنها خدا می داند و بس...
و این رازیست بین دو انسان
دو انسان بسیار متفاوت...
دوباره پرواز کردم به سوی آنها
کسانی که دیگر نیستند
دوباره خود را در آن حیاط بزرگ یافتم
کنار حوض هشت ضلعی
با ماهیهای قرمز
آب حوض تمیز بود
پدرم وضو می گرفت
مادر حیاط را آبپاشی کرده بود
من برای پدر سجاده پهن می کردم
مغرب نزدیک بود
اللهم لک صمنا ...
من کنار پدر، برای نماز آماده می شدیم...
ونمازی که از پشت سنگ پیدا بود
و چه بوئی داشت
تکبیره الحرام او
در آن انتهای روز...
پدر همیشه بالای سفره می نشست
هجده نفر می بایست سر سفره حضور داشته باشند
هفت نفر خودمان
یازده نفر کسانی که سر پرستی آنان با پدر بود
سه خانواده از اقوام
تحت سر پرستی پدر
با ما در همان خانه زندگی می کردند
پدر متحمل مخارج سنگین همه ما بود
آن بچه ها
اکنون خود صاحب نوه هستند اما
دور از هم
پدر که رفت همه ما از هم پاشیدیم
ما همدیگررا می شناسیم ولی
بچه های ما
با هم غریبه اند...
امشب سفره افطار مان رنگی دیگر داشت
همه بودند
و پدر همچنان سخاوتمندانه
دست های نوازشگرش
چهره مارا لمس می کرد
چقدر دستهایش را دوست داشتم
پوست نازک و نرمی داشت
رگ های دستانش بازیچه دستانم بود
روی رگ های دستش با انگشت های کوچکم
ماشین بازی می کردم
و او
همچنان دستانش را در اختیار من می گذاشت
هنوز طعم بوسه ای را که بر آن رگ های برآمده می زدم
احساس می کنم
هنوز حلاوت مهربانیش را احساس می کنم
حاضر نیستم یک ثانیه از آن روزگارم را با زندگی مدرن امروز
عوض کنم
اگر مانده ام از روی ناچاریست
من گرفتار زندان تن ام
روح من
هنوز در دوران کودکیم باقیست
دوست دارم همآنجا بمانم
امشب ، افطارمان
رنگ و بوئی الهی داشت
من با آنها بودم
تنهای تنها....
دعا...
بدون اینکه تصمیمی برای نوشتن داشته باشم
چشمم که به این عکس افتاد
یاد دعا کردنت افتادم
مخصوصا زمانی که داری قرآن میخونی...
هیچ میدونی هر کلامی که با خدا در میون میگذاری
چقدر ارزشمنده؟
باور کن راست میگم
دعای تو با دعای من نزد خداوند
تفاوتی بس عظیم داره
ما دیگه از رده خارجیم
اما تو تازه زندگی رو میخوای شروع کنی
تو گناهی نکرده ای
شاید گاهی یه احساس شرمندگی نزد باریتعالی داشته باشی
اما خود این احساس
دلیل بر پاکی نفس توست در غیر اینصورت
مثل خیلی از آدم ها بی تفاوت بودی.
شاید باور نکنی ولی تورو توی این عکس که یه نقاشیه دیدم
صدای دعا کردنت رو شنیدم
صدای قلبت رو شنیدم
صدای نگرانی ات را برای مادر شنیدم
همراه تو پیش معبود دعا کردم
همه را
حتی معصومه را
حتی امید را...
هم اکنون جائی هستم که هیچ کس نیست
بی مهابا می ریزد بیرون
دلتنگیهایم
و برای آنهائی که در بی تفاوتی اند دعا می کنم
برای آنهائی که نا امیدند دعا می کنم
برای بیماران دعا می کنم
برای کسانی که گرفتارند و آبرومند
دعا می کنم
و برای خوشبختی تمام جوونا دعا می کنم
من به همراه تو دعا می کنم
باید یاد بگیرم
دعا کردن را
باید بیآموزم
که چگونه به خدا نزدیک شوم
خوش به حالت
کاش منهم می تونستم مثل تو باشم...
خورجین...
این بوی غریب شب نیست
بوی آشنای عشقه
طپش قلب زمین نیست
این صدا ، صدای عشقه
ببین ! ای عاشق شرقی
ای مثه گریه صمیمی
همه ، هرچی دارم اینجاست
تواین خورجین قدیمی
خورجینی که حتی تو خواب
از تنم جدا نمیشه
مثه اسم و سرنوشتم
دنبالم بوده همیشه
توی این خورجین کهنه
شعر عاشقانه دارم
برای تو و به اسمت
یه کتاب ترانه دارم
یه بغل گل دارم اما
گل شرم و گل خواهش
قلبی از عاطفه سرشار
قلبی تشنه نوازش
اسم تو داغی شرمه
توی قلب سرد خورجین
خواستن تو یه ستاره ست
پشت این ابرای سنگین
این بوی غریب شب نیست
بوی آشنای عشقه
طپش قلب زمین نیست
این صدا ، صدای عشقه
خورجینم اگه قدیمی
اگه بیرنگه و پاره
برای تو اگه حتی
ارزش بردن نداره
واسه من بود و نبوده
هرچی که دارم ، همینه
خورجینی که قلب این
عاشق ترین مرد زمینه
خورجینی که ، قلب این عاشق ترین مرد زمینه
( نمیدونم از کیه )
نامه ۳
حیف بود
این احساس زیبا
جائی باشه که نباید باشه
این شعر
حرفای یه دختریست که دلش برای
باباش تنگ شده و داره براش
نامه مینویسه
زندگی با عشق تو
رنگ دیگه داشت برام
رفتی و بدون تو
تلخ شده روز و شبام
دل من با هیچ کسی
نمی تونس خو بگیره
شب و روز منتظر و
چشم برات مونده نگام
کسی مثل تو نشد
کسی مثل تو نبود
همه اش از خدا می خوام
که بیایی زود زود
کاشکی میشد دوباره
باز همو پیدا بکنیم
سفره ی عشقمونو
با هم دیگه وا بکنیم
کاش تو این شهر غریب
صدای آشنا بیاد
دل من هواتو کرده
فقطم تو رو می خواد....!