می خواهم زنده بمانم...

خیالم که از تو راحت میشه

دلم پر میکشه تا اونور آبها

آخه منم مثه تو

دلم اسیره

هر کاری هم که می کنم

نمی تونم فراموشش کنم

چون او برای من

مقدسه...

خیلی وقته دیگه نیست

شایدم هیچوقت نبوده

اما نمیدونم چرا همیشه

با فکر او دلخوشم

از صبح تا شب

هزار مرتبه

میآد سراغم

نه حرفی میزنه

نه چیزی میگه

اما من باهاش حرف می زنم

حتی با عکسش

و همیشه

لبخند محوی که روی چهرشه

منو وا میداره از خودم بپرسم

چرا؟

وهیچوقت نتونستم

به این سئوال جواب بدم

دلم میخواد برم پیشش

اما فرصتی نیست

به او که برسم

دیگر نیستم

و نمی خواهم نباشم

میخواهم زنده بمانم

شاید

دوباره اورا

بیآبم...

اگه مال من بودی...

اگه مال من بودی

            تموم شب ها

                   برا ت قصه میگفتم

                               با تو درد دل می کردم

اگه  مال من بودی

                  سرتو شونه میکردم

                               گیساتو برات می بافتم

نمیذاشتم راه بری

                              تورو من بغل می کردم

اگه مال من بودی

               ستاره هارو

                    دونه دونه می گرفتم

                             پیش تو رسوا می کردم

اگه مال من بودی

           تورو تنها نمیذاشتم

                   با خودم می بردمت

                     جائی که دوس داشتی میذاشتم

اگه مال من بودی

              عروسکم رو ،

                         میدادم به تو ،

                              خودم نیگات می کردم

اگه مال من بودی

          می بردمت بالای ابرا

                   هرچی داشتم میدادم

                           جائی برات پیدا می کردم

اگه مال من بودی

           سفر می کردم

                  تورو با خودم می بردم

                             همه رو خبر می کردم

اگه مال من بودی

                 کتاب عشقو

                        با تموم جمله هاش

                                      قصه می کردم

اگه مال من بودی

           دیگه غصه ئی نداشتم

                    هرچی داشتم میدادم تو

                              خودمو رها می کردم

اما روزگار نمی خواد

         مال من باشی ولیکن

                       اگه بودی، همه رو

                            برای تو، فدا می کردم.

امروز را به خاطر بسپار...

پس از مدتها، عزیزی را یافتم که اینچنین سروده بود:

امروز را به خاطر بسپار

امروز را که وقت دیدار رقم خورده بود

و تو از آنسوی دیوار هستی

 صدایم می کردی

صدایی همرنگ تنهایی و دوری و ...

نیآمدی ...

نیآمدی و تصویر انتظارم را قاب گرفتی

و ...

 به دیوار هدیه کردی

 آری...

امروز را به خاطر بسپار

که من

سلام کردم

دوستی را،  عشق را،   و تو را

در حصار تنهایی

و سهم مهربانی ام را با تو تقسیم کردم

سهمی که با اشگهایم معطر شده بود

و به خاطر بسپار

عشق ترک خورده ام را

در دستانت ...

آنگاه در امواج ،

تنهایی ام به آرامی غرق میشود

ای دوست

 گامهای تو دیگر ناجی نیستند

و لحظه های بی تابی را شماره نمی کنند

و وسعت مهربانی را نمی فهمند

میدانم

از یاد خواهی برد

 پلی را که بر دیوار  عشق ساخته شد

وحائلی که مرا به تو میرساند و تو را به من

و لحظه لحظه بی قراری را

اما امروز را به خاطر بسپار

تا از یادت نروم

ای آنکه زود آمدی و زود میروی.....

                                        پروین-ع

هنگامی که   این نوشته رو می خوندم

انگار مقابلم بودی وبرای تو بود که

سروده شده بود

احساسی که توی کوچه های غربت و تنهائیم

سرگردون بود

کلام به کلام

از زبان دوستی که مدتها نبود به من رسید

و من آنرا برای تو بازگو کردم

اگر چه نیستی

و نمی خوانی

اما

خدا را چه دیدی

شاید کسی برایت بگوید.

دعا

یه آرزو

شایدم دعا

نه برای فردا

برای همیشه

برای لحظه لحظه از گذر عمر

خدایا... ممنونم که هرگز پیش مردمان سرافکنده ام نکردی

سپاسگزارم به خاطر اجابت هایت

دوست و همدمی غیر تو نخواستم

و عاشق نشدم جز بر تو

خدایا...غرور بیجا را از من بگیر

فروتنی عنایت کن

بگذار لا اقل با خودم صادق باشم

این بنده به الطاف تو دلخوش است

دلخوشی ام را

افزون کن

و غم از دل ، دلسوختگان بزدا

آنکه می دانی و می شناسی بسیار جوانست

و نا پخته

اورا به تو می سپارم

و این بار و هر بار

دلش را به نور محبتت منور کن

و دعایم را در حقش مستجاب...

***

اما تو...

فردا هم خواهد گذشت

با دلت قرار بگذار

خدا میآید، باور کن...

تو نبودی که...

تو نبودی که

               یه شب

                  چشمای من

                                بارونی شد

نم نمش آرومه آروم

                    ولی بغضش پاره شد

تو نبودی که ببینی

                 یه پدر وقتی می سوزه

حتی اون کفتر همسایه

                 دلش، براش می سوزه

                  ***

تو تا اینجا اومدی،

               اما نگفتی !

                    یه پدر منتظره،

                           پر زدی رفتی؟

                  ***

وقتی خوابتو میدیدم

               نگو که ، تو اینجا بودی

وقتی بیدار شدم از خواب

               نگو که ، تو رفته بودی

                 ***

منو با یه عالمه غصه گذاشتی

  رفتی اما به خودت هیچی نگفتی؟

تو نگفتی که پدر این همه ساله

            چشم به راهه ،

              اون دیگه جونی نداره؟

چی می شد میومدی

               میگفتی بابا

                  دیگه بسه انتظار

                         دل بکن از ما

اما معرفت نداشتی

    با دل سنگی که داشتی

           باشه تا یه روز بفهمی

                     باباتو تنها گذاشتی...

رفتن...

کاش لا اقل یه چیزی میگفتی !

بعد میرفتی

گرچه نمیدونم اصلا باید اینو بخوام یا نه

ولی فکر می کنم

سکوت از همه چی بهترتره !

این بار هم

رفوزه شدم

گفتم که ؛

من هیچوقت قبول نمی شم

فقط یه جاست

که همیشه منو پذیرفته

شاید اینو بدونی

اونجا یه جائیه که مثه اینجا نیست...

مردماش مهربونن

آدماش نماز خونن

کسی اونجا مثه من نیست

مثه تو زیادتره

کسی اونجا دلای مهربونو

                           نمی شکنه

واسه انتظار، همه صف میکشن

                 دلشون شور میزنه

کسی پیدا نمیشه

از تو بی خبر باشه

اونجا حتی یه ستاره

حرفش از عمق دله

کسی رو تو انتظار

                    نمیذاره

نمیگه دوست دارم

نمیگه میخوام برم

همیشه حرفاشو

               آروم میزنه

راسی فهمیدی چی شد

اونکه هر لحظه، تو آئینه

             خودشو نیگا میکرد

آئینه شو زدن شکستن

           حالا چیزی نداره

                  بتونه نیگا کنه

میره اون دور دورا

                    پشت خاطره

حس و حالشو ورق ورق

                       بر میزنه

گاهی وقتا هم میخنده

              هم یه کم مبهوته

آخه تا بوده

       همین بوده

                همه بیهوده...

مرغ عشق

خیلی وقته آسمون ابریه

                       بارون نزده

                                 تودشت دلها

خونمون تاریکه ، سرده ،

                        آدما ! رفتن از اینجا

مرغ عشقی که صداش

                           فلسفه راز کلومه

حالا کز کرده یه گوشه

                  دیگه  هیچی ، نمی خونه