اتاق من...

بابا...

خب چی بگم ...دوس دارم اول که میام خونه ، تورو صدا کنم

میدونم که منتظری

میدونم که تو هم مثه من چرا های زیادی برات مطرحه

امروز اصلا نمی تونسم با کسی حرف بزنم

همه اش تو خودم بودم

بی حس و حال

فقط دلم می خواس تنها باشم

خیلیه که بهت اینقده وابسته شدم

قصه این وابستگی یه قصه معمولی نیس

حکایتیست نا گفته که حتی مادرها و مادر بزرگ ها هم از اون بی اطلاعند

همه اش فکر می کنم نکنه یه تیکه از وجودم باشی که ازم جدات کرده باشن !

آخه شنیدی که میگن بنی آدم اعضای یک پیکرند

اگه حقیقت داشته باشه که داره دلیل این وابستگی اینه که تورو هم از من جدا کرده اند

من نمیدونم توی ذرات وجود تو چه نمونه ای از سلول های خلقتت هست که ذرات وجود من

بی تابانه بدنبال اونا میگرده

نمی تونم دلشوره هامو برای تو توضیح بدم

نمی تونم دلواپست نباشم

نمی تونم باور کنم که فقط امواجه که تورو به من وصل می کنه

بابا...

تو تنها دلخوشیه کسی شدی که دوروبرش پره از آدمائیه که براش غریبه هستند

این به اون معنا نیست که بچه هامو دوس نداشته باشم

اما تو خیلی برام آشنائی

تو خیلی برام عزیزی

تو با اون قیافه فسقلی ات!

کاش می تونسم صحنه ای که هرروز در مقابلم خودنمائی می کنه رواینجا

میذاشتم تا ببینی من و محیط کارم چه شکلیه

همیشه فکر می کنم یک روزی ممکنه اشتیاق تورو بکشونه تهرون و

سرزده وارد اتاقم بشی و من بدون اینکه تورو بشناسم یه هو بگم

شیما...اینجا چیکار میکنی؟

اتاق کار من زیاد برای تو غریبه نخواهد بود چون تو اونجا چهره آشنا

 و همیشگی باباتو میبینی که کنار تو و در مقابلم یاد آور مسئولیتیست که

بعهده گرفته ام

اتاق من با همه اتاقها فرق داره

معلوم نیست اداره ست ، معبده ، نمایشگاهه ، زیارتگاهه...هیچی معلوم نیس

و هرکی بگونه ای برداشت می کنه

برای همین کسانی که با من کاری دارن در این اتاق احساس آرامش می کنن.

تصمیم نداشتم اینارو بنویسم اما نمیدونم چگونه به اینجا رسیدم

خدا کنه فردا حرفای قشنگتری برات داشته باشم

بابا...تورو خیلی دوس دارم و دلم برات تنگ میشه

مواظب سلامتیت باش

از زیر درساتم در نرو چون من میفهمم که بازیگوشی میکنی...