خیال...

 

نمیدونم این تصویر کیه؟

شاید تصویر همون خوابی باشه که برات گفتم

نیمه های شب بود ،

بغض عجیبی داشتم

فکرم پیش تو بود و فاصله هارو حس نمی کردم

بعدا فهمیدم که همون موقع تو هم بغض داشتی

اینو از دفتر نوشته هات حس کردم

هیشکی مثه من چهره کودکی تورو به یاد نداره

آخه دوساله که شب و روز باهامه

هرروز ، هر ساعت ، هر لحظه اونو میبینم

خب عادت شده دیگه

هنوزم فکر می کنم همونطوری موندی

توی عالم تجسم ، گذشت زمان رو توی چهره ات نقش کردم

می خواسم ببینم چقدر بزرگ شده ای

این تصویر نقش شد

وقتی نگاهش می کردم کلام به کلام حرف های تو، از درون این چهره و

از فضائی که شاید در انتهای کهکشان بود به من می رسید

فاصله بعیدیست اما

قدرت تخیل فاصله نمی شناسه

به سادگییه یک حس نجیب ، همه احساس تورو در وجودم درک می کردم

باید آروم می شدم

باید خیالم از تو راحت می شد

برات دعا کردم و آروم شدم

برات دعا کردم تا راحت شدم

بابا...دلم برات تنگ شده

از دیشب تا حالا صد مرتبه به این عکس نگاه کردم

این عکس با من حرف می زنه

هرچی رو که می نویسی بهم میگه

نمیدونسم اینقدر بزرگ شده ای

کاش از خواب پا می شدی

کاش چشماتو باز میکردی

کاش لبخندت عمیقتر بود

دستم قدرتی بیش از این نداشت و الا تصویری زیباتر از این خلق می شد.