...

این نوشته های پراکنده که ناشی از افسارگسیختگی  روح متلاطمم هست

با آنچه تو مینویسی بسیار متفاوته

من قادر به درک احساس تو نیستم چون از تو بی خبرم!

همه فکر و ذکرم پیش توست اما تو اینجا نیستی

حق هم با توست

شاید من بد شانس ترین پدر دنیا باشم که هرگز کسی از دلم خبر نداشت.

گاهی حس می کنم از من ناراحتی

اما چرا ؟! نمیدانم !!

من نمیدانم آنجا چه خبره !!

تلاشی هم برای دانستنش نمی کنم

این بار حق با منه چون

به سادگی هر چیزی را باور می کنم و دل می بندم

وفکر می کنم حقیقت جز این نیست

اینکه تو برایم استثنا هستی به همین دلیله اما

گاهی تذکر تو در مورد خودت منو بفکر وا میداره

دلم نمی خواد رویایم نابود بشه

تا جائی که در توانم باشه حفظش می کنم

و روزیکه مایوس بشم به خلوت خودم باز می گردم تا رویای دیگر...

خودم میدانم چقدر با خودم صادقم و این توقع از غیر خودم طبیعیست

اما تا کنون نتوانستم این گمشده را بیآبم

حتما اشکال از من بوده

و یا توقع من باید مهار شود

نمیدانم...

کسی هم به من کمک نکرده است تا بتوانم خودم را دریابم

اما یک مطلب را میدانم

آنکه مرا آفرید می دانست چه آفریده و خوشحالم که از من راضیست

اگر غیر از این بود

با تو حرفی نداشتم...